Moeder

Jochie, zei ze laatst tegen mij. Ik ben 56! Jochie. Dat was een stukje van moeder wat ik niet kende. Haar gevoelens werden altijd vertaald in daden. Opkomen voor je kinderen als iemand ze onrecht aandeed. Soms ook te beschermend. Bel je als je thuis bent? Dan was ze gerust en kon ze slapen. Maar lieve woordjes, aanraken was er niet zo bij. Jochie. Vier dagen heb ik met haar hand in de mijne gezeten. Ze werden dik, die handen. Hielden vocht vast. Haar hand heb ik op mijn knie gelegd. Zelf zou ze dat nooit doen. Toch voelde ik dat ze het had gewild. Ze kwam dichterbij. Mijn emoties buitelen over elkaar heen. Verwarring is het beste woord. Ja, dat is het, verwarring. Ze stierf zomaar. Een laatste zucht, haar hart klopte nog even door. En toen werd het stil.