Vasthouden én loslaten.

Ik will, dass du mich hältst, ohne mich festzuhalten. (Quiero). Moeilijk is dat, vooral als het over je kinderen gaat. Vasthouden, welkom heten, beschermen, verzorgen, maar ze niet vasthouden, oftewel loslaten! Ze gaan hun eigen weg, hebben hun eigen gedachten, zijn zelfstandige mensen (aan het worden) en hebben hun eigen verantwoordelijkheid aan de Schepper of aan het leven. Mijn oudste kleinzoon werd gisteren 12 jaar. Het is nu de uitdaging voor mijn kinderen om vast te houden en los te laten. En dat terwijl ik het zelf nog moeilijk vind. Met er soms teveel mee bemoei. Ongerustheid soms meer de boventoon heeft dan vertrouwen. Want dat is het: vertrouwen dat ze het wel redden. Dat het mooie, zelfstandige mensen zijn en worden. Dikwijls geniet ik daar ook van. De volwassen gesprekken. Het níet eens zijn. Maar soms ga ik in de fout. Gooi ik toch mijn gewicht(igheid) in de schaal om mijn gelijk te halen. Ik ga er opnieuw voor: vasthouden én loslaten. Mooi en moeilijk proces.