29 november 2010
Mijn opa
"We motte maar leve, zolang as me kanne" zei opa op z'n Flakkees. En dat heeft hij ook wel gedaan. Hij werd 94 en is gestorven na een val over de drempel, waarbij hij een dwarslaesie opliep. Belangrijker is dat hij stierf in het geloof eeuwig te mogen zingen "van God's goedertierenheên". Wat is er nu zo fijn aan leven. Ik las van een patient die genezen was bij een genezingsdienst en later tóch weer terminaal geworden was. Jaja, dat begrijp ik wel. Het leven is nu eenmaal dodelijk en we zijn allemaal terminaal. Juist daarom is het zo noodzakelijk te begrijpen dat het hier "maar" over een tussenfase gaat. Sterven is het einde niet. Er wacht een nieuwe bestemming. Dit leven maakt wél uit hoe je die eeuwige toekomst gaat doorbrengen. Opa wist dat wel. En ik gelukkig ook. Door genade een kind van God.
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Ik heb het boek "Love wins"van Rob Bell besteld. Zijn promo filmpje op You Tube raakte mij , zoals dit onderwerp altijd weer doet....
-
ZINGEN Tegenwoordig zingen we alleen nog maar in de kerk of (heel soms) op het voetbalveld. Ik bedoel dan iedereen, want er wordt natuurl...
-
Toen ik twaalf jaar was was ik godsdienstig gezien al helemaal gevormd en in sommige gevallen ook ernstig misvormd. Denk nu niet dat dat ...