Waarom zouden we ons druk maken? Om de duitse verkiezingen van aanstaande zondag. Om de vele doden die elke dag weer in Irak vallen door terroristische aanslagen. Om nieuwe dreigende orkanen. Om de opwarming van de aarde en de stijging van het zeewater? Het is zo ver weg of het duurt nog zolang. Soms worden we er even bang van als er nog meer media-aandacht is dan normaal, maar even later zijn we het ook weer kwijt. Het werk moet doorgaan, de kinderen vragen aandacht, Ajax Sparta Praag begint zo. Ook allemaal erg belangrijke dingen nietwaar. Waarom zouden we ons druk maken? Om oorlogen, geweld en rampen zolang het nog ver weg is. Maar ook in West Friesland, in Medemblik, in Andijk,, Hoorn, Enkhuizen en Stede Broek wonen ze. De mensen die gevlucht zijn. Van wie het leven gevaar liep, of die hun kinderen geen toekomst konden voorhouden. Sommigen zijn welkom. We maken een opvangcentrum of we zorgen zelfs voor een huurhuis. Maar anderen moeten maar afwachten of ze hier wel welkom zijn. Soms jarenlang. Ze hebben intussen prima geleerd om Nederlands te spreken en hun kinderen gaan naar school. Werken mógen ze niet dus leven ze van een kleine bijstandsuitkering. De spanning over de uiteindelijke beslissing vreet dagelijks aan ze. Soms worden ze bemoedigd. Door mensen met begrip, door handtekeningacties voor een éénmalig pardon. Som worden ze beangstigd. Door een rechter, die de zaak niet behandeld, maar voorlopig terzijde legt. De rechter mag dat, maar waarom vinden wij dat goed in een democratie als de onze. En hebben we met elkaar onze eigen welvaart intussen niet heilig verklaard. Zijn we nog wel in staat om met de ogen van ons hart te kijken naar vluchtelingen en rustzoekers. Of vinden we het makkelijker ze als onterechte of economische vluchtelingen te bestempelen. Dan is het gerechtvaardigd ze te gaan onderbrengen in vertrekcentra wat ongeveer hetzelfde is als een verrekcenrum. Dat is dan wel geen westfries maar is daarom niet minder duidelijk.
Het is altijd weer opvallen hoe de Bijbel spreekt over onze houding tegen vreemdelingen. Het is zo ongeveer de maatstaf voor de taal van ons hart. God kijkt hoe we met vreemdelingen omgaan en legt dat op Zijn weegschaal. Het is altijd heerlijk te weten, dat God dichtbij is. Dat Hij ons nooit inde steek zal laten. Maar God vraagt ons dichtbij de ander te zijn. Als wij ons hart sluiten voor de vreemdeling kan God ons hart ook niet bereiken. Waarom zouden we ons druk maken? Om mensen die ons nodig hebben om nog een beetje te kunnen geloven in de toekomst, in de mensheid, in een God die ook voor hen heel dichtbij is.
