Het maakt je gewoon onzeker, die dalende, maar meestal overigens stijgende olieprijs. So wie so onzeker omdat het toch wel alles met het gezinsbudget te maken heeft. Meer en meer komt het voor dat mensen de auto niet meer gebruiken om verre afstanden te rijden omdat het zo duur geworden is. Goed voor het milieu wellicht, maar minder goed om contacten met verre familieleden en vrienden te onderhouden.. Maar daarnaast maakt ook de oorzaak van die stijgingen en dalingen erg onzeker. De oorlog in Irak was al een constante prijsopdrijver. Nu komen daar ook nog wekelijks terugkerende orkanen bij. Nooit geweten, dat een orkaan in het zuiden van de VS voor stijgende olieprijzen kon zorgen. Nu snap ik dat wel, maar ik had er nog niet eerder bij stilgestaan. Zouden die orkanen er eerder niet geweest zijn? We hadden toch nog niet eerder last van dit soort economische gevolgen. Er zijn – denk ik - meerdere oorzaken. Allereerst waren we nog nooit zo afhankelijk van olie als nu. Zonder energie, zonder olie dus staat de wereld stil. We hebben het meer dan ooit nodig om onze levenspeil te kunnen garanderen. De vraag is dus enorm hoog en dat drijft de prijs natuurlijk op, zeker als er een vermoeden van schaarste is. Ten tweede zijn we nog zoals nu geïnformeerd over de naderende rampen en de mogelijke gevolgen voor de olieproductie. Er is al angst en die wordt nog versterkt doordat we op elke zender en in elke krant dit vele malen herhaald zien. De krantenkoppen als “Angst voor Rita neemt toe” stellen ons ook niet direct gerust. Maar tenslotte – wat mij betreft – is er ook een erg vergeten aspect aan deze rampen. We roepen tegenwoordig God ter verantwoording als er iets ergs gebeurt. Waarom laat God het toe. Waar was God in New Orleans? Maar willen we dat echt wel weten? Zou God niet veel meer met rampen in de wereld te maken hebben dan dat wij – moderne – mensen nog willen zien. In de tijd van de Bijbel was het overduidelijk. Als er oorlogen of aardbevingen of overstromingen waren, had dat te maken met oordelen van God. Toe de zondvloed had plaatsgevonden riepen Noach en de zijnen niet: waarom liet God dit toe, maar bogen ze vol ontzag voor een God die zelfs de wind en de zee kon gebieden. Wij zijn geseculariseerd, of we nu gelovig zijn of niet. We roepen God op het matje en staan Hem niet toe ons ter verantwoording te roepen. Wij zijn niet beter dan de mensen in New Orleans of in Irak. Ook hier kan de stem van God worden gehoord. Het zou me niet verbazen in een land dat zover van Hem is afgedwaald. In West Friesland waar de paranormale en occulte zaken zelfs de kerken worden binnengedragen. God roept ons op ons tot Hem te bekeren. De hele dag, voordurend, strekt Hij zijn handen uit naar een ongehoorzaam volk. Hij heeft ons zelfs in oordelen lief met een oneindige liefde. En daarom is Hij ook in rampen en tegenspoed dichtbij. Heel dichtbij.
