Het stond al jaren op de verpakkingen van levensmiddelen. Maar met wat te kleine lettertjes volgens het convenant overgewicht. Voortaan zal er op de verpakking een overduidelijke blauwe sticker worden geplakt, waarop we ook zonder leesbril kunnen zien hoeveel calorieën een product bevat. Per verpakking én per portie. Die te kleine lettertjes waren mij inderdaad al eens opgevallen. Of hoe zeg je zoiets. Het valt op dat ze klein zijn, maar daardoor vallen ze eigenlijk niet meer op. Hetzelfde geldt voor de bereidingswijze van allerlei levensmiddelen. Als man van 52 heb ik dan beslist een leesbril en groot licht nodig om te zien welke hoeveelheid water bij een pakje kruiden moeten worden gedaan. Ook al vanwege de aandacht die ook ik graag wil besteden aan mijn soms toenemend en soms afnemend buikje ben ik wel blij met een duidelijke blauwe sticker. We zien wel. Intussen blijft het natuurlijk een logisch verschijnsel, dat we als westerse landen onze economieën maar steeds willen laten groeien en dat dat dan zichtbaar wordt in de individuele groei van alle burgers. Het moet toch ergens blijven, nietwaar? We stoppen de benzine in onze auto’s en de energie in onze huishoudelijke apparaten om maar zo weinig mogelijk te hoeven bewegen. En vervolgens houden we dan nog tijd en geld over om te kunnen consumeren. En dat doen we dan weer met zo weinig mogelijk calorieën, want anders krijgen we last van allerlei welvaartsziekten. Te dik, te hoog cholesterol, suikerziekte enzovoort. Ik weet zeker dat de Schepper het ooit allemaal heel anders bedoeld heeft. Toen Hij zei dat al het groene kruid en het zaaddragende gewas als voedsel bestemd was was er genoeg voor iedereen. En niet alleen omdat ze maar met z’n tweeën waren, maar ook omdat de aarde altijd genoeg zou voortbrengen om de gehele mensheid te voeden. Vandaag lijdt een groot deel van de wereld honger. Sterven kinderen omdat ze niet genoeg calorieën binnen krijgen. Zo simpel is dat. Wij willen een groeiende economie en anderen moeten dan maar zien. Dat zeggen we niet zo, maar we doen wel zo. We schrijven kranten vol over de kosten van onze zorgverzekering, die overigens ook zo duur wordt door het bestrijden van allerlei welvaartsziekten. Maar we geven aan ontwikkelingshulp slechts een fractie van ons nationale inkomen. Natuurlijk gebeurt er op individueel gebied nog wel wat, maar ik ben er zeker van dat we uit allerlei achterstandslanden meer halen dan dat we er brengen. Vroeger gingen we naar Afrika met spiegeltjes en kralen en het evangelie. Vandaag komen Afrikanen hier om ons uit te leggen dat Jezus toch iets heel anders bedoelde dan een alsmaar groeiende economie en een welvaartsmaatschappij. Als we weer leren tevreden te zijn door te ontdekken dat geven zaliger dan ontvangen is er nog hoop. Misschien dat de blauwe sticker daar wat aan kan bijdragen. Genoeg is genoeg. Als je aan je tax zit, geef je de rest gewoon weg. Blijf je zelf ook gezond. Beter voor iedereen, ver weg en dichtbij.
