Vrede op aarde in mensen van zijn welbehagen. Elk jaar met kerst zingen we dit lied weer en elk jaar zeggen we erbij dat het er nog niet op lijkt. De vrede op aarde is tot nu toe nog ver te zoeken. Verder dan ooit zou ik zeggen. Hoeveel mensen durven nauwelijks meer een krant te lezen omdat ze bepaald niet vrolijk worden van het nieuws dat wordt gebracht. Eerder bang! Zou het daarom zijn dat de grootse landelijke ochtendkrant regelmatig kopt met nieuws dat geen nieuws is. Uit de showwereld of de sportwereld. Een weggestuurde trainer of een gescheiden acteur kunnen we nog wel hebben. Daar kun je over meepraten zonder bang te worden. Maar kernbommen in Iran of een president van dat land, die verklaart dat Israël moet worden verplaatst naar Europa zijn beduidend enger. Vrede op aarde is ver te zoeken en de vraag is of het er ooit van komt. Als het aan mannen als Bush en Sharon of de Palestijnse leider Abbas ligt voorlopig niet. Om nog maar te zwijgen over de angst voor aanslagen in eigen land en zelfs de mogelijkheid dat de gasleidingen zo overbezet raken dat we hartje winter in de kou komen te zitten. Dat laatste is wel een bericht dat je raakt, want wees nu eerlijk, een aanslag in Jeruzalem voel je veel minder dan een koude kachel. Midden in de winternacht, ging de hemel open. We laten maar even in het midden of Jezus nu echt wel midden in de winter is geboren. Het feit dat we kerst in december vieren heeft meer te maken met onze eigen kalender dan met de geboorte van Christus. Feit is wél dat de hemel openging. De inktzwarte duisternis van deze wereld werd opgeschrikt door het zingen van legioen van engelen. Zij gooiden niet met bommen en kwam niet om te oordelen. Zij hadden God’s roadmap naar echte vrede bij zich. Dat begon met Ere zij God in de hoogste hemelen. Hoog Sammy, kijk omhoog Sammy zong Ramses Shaffy al jaren geleden. Dat is wat we meer zouden moeten doen. Ik verwacht niet zoveel van alle maatregelen die we op aarde treffen. Zeker, die zijn ook nodig, want zonder dat de overheid in ons land en daarbuiten de zaak een beetje in de hand houden wordt het al een hel op aarde. Belangrijk dus om een krachtige overheid te steunen, maar niet om een hemel op aarde te brengen. Alleen als we naar boven gaan kijken en zien, dat God zelf het initiatief heeft genomen de vrede op aarde te brengen kan het licht worden. In ons hart wel te verstaan. Want dat is zijn belofte, dat die vrede er zal zijn in mensen van zijn welbehagen. Dat is wat anders dan de afwezigheid van oorlog in zoveel mogelijk landen. Dat is vrede in je hart omdat je wéét dat de hemel uiteindelijk gaat overwinnen. Door Jezus, die helemaal mens werd is de hemel zo dichtbij gekomen. Dichterbij kan niet, want God had besloten Jezus de minste van ons allemaal te laten worden. Om ons zo de hand te kunnen reiken. Een gekruisigde hand wel te verstaan. Dat nieuws horen we niet graag met kerst, want dat klinkt weer zo bloedig. Toch is de vrijwillige overgaven van Jezus aan de dood het belangrijkste nieuws dat ooit op aarde werd vernomen. Je leest het niet in de kranten. Het zou wel het een mooie kop voor die landelijke krant kunnen zijn. God is mens geworden en heeft onder ons gewoond. Oud nieuws? Ja, dat wel, maar ook steeds actueler. Het wordt vrede op aarde, maar niet op onze manier. Als Jezus voor de tweede keer naar de aarde komt is Hij niet meer een kindje in de kribbe, maar een regerende koning, machtiger dan alle koningen der aarde. Het duurt niet zo lang meer. God is dichtbij. Dat is pas licht in de duisternis.
