Zo hadden we dan weer de troonrede. Jarenlang was het een grote vraag of de troonrede zou worden besloten met een verwijzing naar God. In de vorm van een bede, een wens of tenminste het noemen van de Naam van God. Gisteren en vandaag heb ik daar niemand over gehoord. Overigens werd God nadrukkelijk genoemd aan het slot van de toespraak die Hare Majesteit namen het kabinet mocht uitspreken. Natuurlijk blijven we altijd een beetje in het ongewisse over welke god de majesteit nu bedoelt. Als het aan haar ligt zal het op zijn minst wel de christelijke God zijn, maar je kunt het net zo makkelijk opvatten als een verwijzing naar Allah of welke andere god dan ook. Maar goed, laten we daarover niet zeuren. Er is iets in ieder geval en in dit geval, het geval van de troonrede noemen we dat iets God en wensen we gemeenschappelijk dat iedereen beseft dat er veel tot hem gebeden wordt. Toch is God naar de rand van de samenleving gedrukt. In zijn boek de Amerikanen zijn niet gek zegt Charles Groenhuijsen dat er in Nederland eigenlijk niemand meer is die ontwikkelde vrienden heeft die naar de kerk gaan. In zijn Amerika, met al die nog niet zo gekke Amerikanen, is dat heel anders. Daar gaat iedereen ter kerke. En alle verdeeldheid in de maatschappij ten spijt, God is “after all”de God van Amerika, One Nation under One God. Hoe dat nou komt, dat God in Amerika zo dichtbij is en hier slecht een bijrol mag vervullen blijft vooralsnog een raadsel. Feit is dat openbare gebeden, uitgesproken door de Minister President hier voorlopig nog wel een illusie zullen blijven. Nu nemen we wel bijna alles over uit Amerika. De Hamburgers en de bijbehorende vetzucht, de films en het bijhorende geweld, de soaps en de bijbehorende echtscheidingen zijn in ons goddeloze land zomaar gemeengoed geworden. Zouden we God ook gaan overnemen. Het lijkt ondenkbaar, maar zou te zijner tijd de derde klas van de basisschool ook beginnen met het hijsen van de Nederlandse of europese vlag en uitroepen, dat we één land onder God zijn. Ik weet ook niet of ik daar wel zo naar verlang. Zolang het niet gepaard gaat met gezonde levensstijl, andere films en juist minder echtscheidingen maakt het ook allemaal niet zoveel uit. Waar ik wél naar verlang is naar een volk dat zich bekeert. Zich omkeert en de andere kant uit gaat kijken. Niet meer alleen 80 euro per jaar meer of minder – waar hebben we het over – niet alleen te hoop lopen voor materiële welvaart, maar een volk wat elkaar oproept God en de naaste te dienen. Uitkomt voor zijn christelijke wortels. God relevant maakt in heel het bestaan. Niet alleen als sluitstuk van een troonrede, maar als bron van het doen en laten van elke dag. Dan is God pas echt dichtbij.
