26 november 2010
Mijn kinderen.
Onvoorwaardelijke liefde. Als ik aan mijn kinderen denk is dat het eerste wat bij mij opkomt. Altijd welkom, ons huis is altijd (een tweede) thuis. Het komt heus niet altijd uit en ik ben echt niet altijd even aardig, voorkomend, spraakzaam en nog meer. En toch is het zo. Al zijn ze getrouwd, zelf moeder of vader,geloven, denken, voelen, vinden ze heel wat anders dan ik, ze zijn mijn kinderen en ik heb ze ongelofelijk lief. Wat is dit nu? Een publieke liefdesverklaring voor mijn kids? Ook, maar ik dacht vanmorgen op deze manier: God is mijn Vader! En Hij is ook nog eens perfekt! Wat wil ik nog meer?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Ik heb het boek "Love wins"van Rob Bell besteld. Zijn promo filmpje op You Tube raakte mij , zoals dit onderwerp altijd weer doet....
-
ZINGEN Tegenwoordig zingen we alleen nog maar in de kerk of (heel soms) op het voetbalveld. Ik bedoel dan iedereen, want er wordt natuurl...
-
Toen ik twaalf jaar was was ik godsdienstig gezien al helemaal gevormd en in sommige gevallen ook ernstig misvormd. Denk nu niet dat dat ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten