Mijn kinderen.

Onvoorwaardelijke liefde. Als ik aan mijn kinderen denk is dat het eerste wat bij mij opkomt. Altijd welkom, ons huis is altijd (een tweede) thuis. Het komt heus niet altijd uit en ik ben echt niet altijd even aardig, voorkomend, spraakzaam en nog meer. En toch is het zo. Al zijn ze getrouwd, zelf moeder of vader,geloven, denken, voelen, vinden ze heel wat anders dan ik, ze zijn mijn kinderen en ik heb ze ongelofelijk lief. Wat is dit nu? Een publieke liefdesverklaring voor mijn kids? Ook, maar ik dacht vanmorgen op deze manier: God is mijn Vader! En Hij is ook nog eens perfekt! Wat wil ik nog meer?