16 juli 2011
De God van mijn vader XVIII De politieschool.
Ik had nooit gedacht dat er zo'n school was. Je werd als politieman geboren of zoiets. Maar ineens zit je met vijfentwintig man aan een aantal tafels, waarop "klasse B" staat. Die klassen lopen van A tot H, zodat er zo'n 200 nieuwe mannen klaarstaan om tot politieman getraind te worden. Vrouwen had je toen nog niet bij de politie. Het was een vreemde gewaarwording voor een jongen van zeventien jaar om tussen rijp en groen te zitten. Komend uit alle soorten van bevolking. Geloof speelde hier voor het eerst in mijn leven géén rol. Ik merkte wel dat ik iedereen zat in te schatten. Zouden die wél of niet kerkelijk zijn. Waar kwamen ze vandaan. Doodeng vond ik het. Aan het hoofd van de tafel zaten twee geüniformeerde mannen. Dat was toen nog bijzonder voor mij. Een paar dagen later liep ik zelf in uniform. De politieschool duurde normaal één jaar. Voor mij werd het anderhalf jaar. Ik was tenslotte een arrogant, eigenwijs jongetje, waar met "harde hand" nog iets van te maken viel. En dat heb ik geweten. De harde hand van de politieschool was over mij. Wel veertien keer mocht ik het weekend niet naar huis omdat ik me ernstig misdragen had. Het ging dan over een sleutel in de kast, bed niet opgemaakt of niet onmiddellijke protestloze gehoorzaamheid aan een zwaar onterecht gegeven bevel. Vooroordelen wegen sterk en zelfs als je (nog) niet weet dat er zo'n vooroordeel tegen je is ga je jezelf ernaar gedragen. Ik genóót van de lessen, de wettenkennis, opgedaan uit Stapel & de Koning, het praktische optreden, de sportlessen. Atletiek en vechtsporten. Ik voelde me bevrijd van thuis met de hele religieuze, kerkelijke santenkraam erbij. Wat dát betreft kwam ik tot leven, maar de ijzeren discipline nekte me. Het zou me een leven lang kosten om dat een plek te geven. Ik ben er nog mee bezig.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ha Simon,
wat blijft het toch een bijna spannende feuilleton, deze biografische 'publieke' verwerkings- c.q. transparantiserings-serie (is dit wel Nederlands? meer een anglo-germanisme denk ik, maar je snapt me) van jou.
Ik vind het verrijkend, persoonlijk en bijna een soort cadeau, zoals jij jouw leven, jouw wordingsgeschiedenis laat zien.
Dwars door al jouw soms ontroerende, ook vreselijke jeugdherinneringen, en andere predikants-mijmeringen zie ik steeds meer de zeer strijdvaardige, nooit wankelende gelover in God. Ik wilde even het woord 'radicale christen' gebruiken, maar aangezien ik 'radicaal' met fysiek geweld associeer, vond ik dat toch niet zo goed, want ik bedoel het vooral heel waarderend. Al sta ik soms hoofdschuddend naast mijn computer over wat je nu toch weer eens schrijft.
Jij laat echter vooral 'de weg', 'jouw weg' zien; vind ik zóveel boeiender dan welke 'waarheid' dan ook. Maar ja, dat is natuurlijk echt praat van een niet-christelijke, maar wel-gelovige in God. Als je trouwens met 'waarheid' hetzelfde bedoelt als 'persoonlijke integriteit', 'juistheid van menselijke handelen' e.d. bedoelt, zitten we sowsieso ook weer niet zo ver van elkaar af. Die 'waarheid' staat immers nooit écht vast. Steeds weer daagt de context van alledag ons uit om als soldaat/politie-agent onze integere autonome verbondenheid in te zetten. Oók als dat in de binnenwereld van Vrouwe Justitia moet gebeuren, zoals jij zo pijnlijk en zo jong op de politieschool moest ervaren. En die binnenwereld is niet zachtzinnig en/of zonder vooroordelen. Integendeel, vermoed ik. Toen niet en nu niet.
Jouw verhalen werken op mij ook als zo'n ouderwetse lachspiegelzaal: steeds weer zie ik ook mijzelf, maar dan in een zeer verwrongen, andere realiteit. Het is hetzelfde en ook weer helemaal niet. Het is ook geen symmetrisch spiegelbeeld van de ware christen tegenover de 'ongelovige'. En toch hebben ze/we overeenkomsten, meer dan ze/we ooit hadden gedacht.
Eerlijk zijn over onze geschiedenis en inhoud van denken/ervaren/geloven en vervolgens dieper kijken, naar de fundamentele structuren van ons gemeenschappelijk menselijk bestaan, toen, nu en ooit. Stapje voor stapje, want wat is het pijnlijk, angstig en soms ook weer zo verhelderend.
Vanaf morgen ben ik met manlief op onmogelijke plaatsen in Franse bergen aan het wandelen. In regenkleding ben ik bang, maar dat moet dan maar. Inloggen op internet zal slechts incidenteel mogelijk zijn. Het kan dus een tiental dagen duren voor ik weer wat laat horen.
Een goede week voor iedereen.
Een reactie posten