Mijn opa

"We motte maar leve, zolang as me kanne" zei opa op z'n Flakkees. En dat heeft hij ook wel gedaan. Hij werd 94 en is gestorven na een val over de drempel, waarbij hij een dwarslaesie opliep. Belangrijker is dat hij stierf in het geloof eeuwig te mogen zingen "van God's goedertierenheên". Wat is er nu zo fijn aan leven. Ik las van een patient die genezen was bij een genezingsdienst en later tóch weer terminaal geworden was. Jaja, dat begrijp ik wel. Het leven is nu eenmaal dodelijk en we zijn allemaal terminaal. Juist daarom is het zo noodzakelijk te begrijpen dat het hier "maar" over een tussenfase gaat. Sterven is het einde niet. Er wacht een nieuwe bestemming. Dit leven maakt wél uit hoe je die eeuwige toekomst gaat doorbrengen. Opa wist dat wel. En ik gelukkig ook. Door genade een kind van God.