DE MIDDELBARE SCHOOL III
Ik was gek op meisjes en te verlegen om ermee om te gaan. Ik weet uit die tijd ook wat homoseksuele gevoelens zijn. Ze waren er al kregen ze nooit de overhand. Bespreekbaar was het niet, nooit. Wij weten dat wij allen kennis bezitten, zegt Paulus. Maar kennis maakt opgeblazen en de liefde sticht. Nou, een beetje stichtelijkheid kunnen we wel hebben als het over homoseksulaiteit gaat. Met de Bijbel in de hand is op dit gebied zo ongeveer alles wel bewezen en op zijn minst besproken. Dat ga ik hier niet nog eens over doen. Ik heb er ook een mening over, dat wel. Tot nu toe geloof ik dat seks binnen het huwelijk en dus tussen man en vrouw thuishoort. Elke andere seks is onveilige seks. Letterlijk. Sommige homo's denken daar hetzelfde over. Een meerderheid niet. Ook veel christelijke homo's denken daar anders over. Ik vind het belangrijk onze meningen niet in beton maar in liefde te gieten. Velen hebben hun diepgaande oordeel over homo's klaar zonder er ooit één gesproken te hebben. Ik houd van mensen en dus ook van homo's. Ik baal dat de wereld zo kapot en verrot is dat dit tot ellende leidt. Ik baal nog meer dat we in veel christelijke gemeentes niet echt met homo's kunnen omgaan. Stel gerust je regels en wees daar duidelijk over. Daar heeft iedereen recht op. Maar giet je regels niet in beton. God is Liefde. Dat mag gezegd worden. Zoek eens een homo jongere op en praat met hem of haar. Ga een vragen in plaats van oordelen. Kijk ze in het gezicht en ontdek de mens! Ecco Homo.
Hoewel ik groot en stoer was geworden zat ik nog steeds op catechisatie (zo noem je dat "op catechisatie zitten") Daar werden we verder onderwezen in het belang van de uitverkiezing. Ik kan me niet herinneren dat het ooit ergens anders over ging. Wij hadden geen dominee in die tijd. Dat was heel gewoon want er was een schrijnend tekort. Je moest ook niet alleen uitverkoren zijn en dat weten, maar ook nog een paar wijze mannen daarvan weten te overtuigen. Bijna onbegonnen werk. De ouderlingen die ons catechisatie gaven hebben daar denk ik nooit veel vreugde aan beleefd. Orde was er niet veel al scheelde dat wel per ouderling. Toch wilde ik nog steeds weten hoe het zat met die eeuwige bestemming. Gek genoeg begint ook de evolutietheorie weer "op te spelen". Ik had een paar stripboeken gezien die de Neanderthaler op prachtige wijze in zijn omgeving plaatsten. Het leek ook allemaal zo aannemelijk. Ik ging er meer over lezen en meer en meer in geloven. Dat leverde wel wat intellectuele vrijheid op, maar ook weer een dosis extra schuldgevoel. Ik kende de psalmen en zong regelmatig:"verzoen de zware schuld, die mij met schrik vervult, bewijs ons eens genade" Het hielp wel. Het maakte me rustig. Dat doet het trouwens nog steeds. In tijden van stress is er maar één soort muziek die mij kan helpen rustig te worden en weer op God te zien: Psalmen op hele noten! Tegen het einde van de schooltijd was er een en ander op zijn plek gevallen. Dacht ik. De gereformeerde gemeente had het bij het rechte eind, maar ik kon er niet mee leven. Als God mij uitverkoren had, zou ik dat ooit weleens merken, maar liever niet te vroeg. Vlak voor mijn dood zou het prettigst zijn. De evolutietheorie was waarschijnlijk niet waar, nou ja, zeker niet waar, maar zag er wel veel mooier uit dan het scheppingsverhaal van Genesis en dat niet alleen omdat Adam een broek aan moest en Eva dat niet mocht, of zoiets...
2 opmerkingen:
Zojuist typte ik een hele reactie, na een dag daarover gepeinsd te hebben, over mijn inmiddels bijna 36jarige huwelijk met een homoseksuele man. De tekst verdween toen ik wilde publiceren. Heel symbolisch.
We hebben het prima samen. We overleefden armoede, symptomen, een vreselijk verkeersongeluk waarbij hij 7 dagen in coma lag, waarna hij tijdenlang moest revalideren en nooit meer de oude is geworden. Hij is mijn beste vriend. En ik durf te zeggen: ik ben zijn beste vriendin.
Natuurlijk hebben we ook een seksuele relatie ontwikkeld. Weinig homo's die niets met de andere 'kunne' iets kunnen aanvangen. Net zoals vele hetero's in gevangenschap/kloosters gelegenheidheidshomo's worden.
We pasten ooit als potje en dekseltje nadat ik een jeugd had afgesloten waarin ik op de verkeerde wijze en veel te vroeg seksualiteit had leren kennen. Met satanskinderen kun je immers doen wat je wilt, nietwaar?
Mijn man vindt zijn homoseksualiteit ´afwijkend´. Niet in de zin van ziekelijk of zo. Ooit is hem dat bijgebracht in zijn katholieke opvoeding, maar ook zijn existentialistisch periode met Sartre, Nietzsche e.d. brachten hem echt niet op andere gedachten.
Zijn opvatting van en afwijzing van ´praktiseren´ sinds zijn ongeveer 25e jaar zegt verder ook niets over wat anderen doen. Hij weet het niet. Wij weten het ook samen niet. En we zijn daar erg alleen in.
Ruben Hadders zei het gisteren zo mooi, al zal ik als niet-gelovige nu eenmaal andere ankerpunten gebruiken. Seksualiteit en intimiteit, gemeenschap en diepgang in relaties, ze hebben alles met elkaar te maken. Uiteindelijk brengt het ons verbinding, spiritualiteit en zo je wilt: religie. Onze ´normale´ hormonen zijn daarop toegerust. Homoseksualiteit is van zeer oude tijden bekend met lust, anonimiteit, macht, voorbijgaandheid. Niet voor niets wilden al eeuwen vóór Jezus, ook Aristoteles en Socrates daarvan af.
Wij zijn diepe vrienden. Die intensiteit die Ruben beschrijft, die Simon aanduidt, kennen wij samen echter niet. Vriendschap is goed, maaar echt wat anders dan wat jullie - terecht! - proberen aan te duiden.
Natuurlijk kennen wij homoseksuele stellen die diepgaande relaties hebben. Echter: met hun seksualiteit heeft dat niets meer van doen. Net zoals dat bij ons ook is.
Wij weten te weinig van endocrinologie, neurologie, gendertheorie of theologie om te begrijpen waarom niet ieder mens 'gewoon' met de juiste stofjes kan functioneren.
Wat zou in hemelsnaam de betekenis hiervan kunnen zijn? Ooit zullen we het antwoord weten, daar ben ik zeker van.
Mijn vader was homosexueel.
Getrouwd met mijn moeder, omdat dat zo hoorde, kinderen gekregen, omdat dat zo hoorde.
Hij is geboren in 1931, in de tijd van zijn jeugd was homosexualiteit iets waar niet over gepraat werd.Zeker niet vanuit de kerk waar zij lid van waren.
Een generatie die het, in mijn ogen, met dit thema behoorlijk zwaar heeft gehad.
Ik heb er tijdens mijn jeugd nooit iets van gemerkt, mijn vader hield van ons en we werden liefdevol opgevoed.
Totdat hij uit de kast kwam toen hij bijna met pensioen ging.Mijn moeder heeft hier veel verdriet van gehad, ze had het gevoel dat hun liefde nooit echt was. Voelde zich besodemieterd.
Ik heb vele gesprekken met mijn vader gehad, hij heeft veel van mijn moeder gehouden, heeft haar nooit pijn willen doen maar was het slachtoffer van zijn generatie.
Niet lang daarna kreeg hij een beroerte, kon hij niets meer. Werd geplaatst in een verzorgingshuis waar zijn vriend bijna ieder weekend kwam en hem verzorgde.
Hij is gelukkig geweest in zijn laatste jaren samen met zijn vriend en met ons.
Na zijn dood heeft mijn moeder kontakt gezocht met zijn vriend.
Met zijn allen hebben we hand in hand rond zijn kist gestaan. Ieder jaar rond zijn sterfdag komt de vriend even een bakje koffie bij haar halen.
Een reactie posten